Απευθύνθηκα σε γνωστούς, σε φίλους μήπως έχουν κάποιον γνωστό με τη σειρά τους κ.ο.κ, και σε έναν γονέα του συστεγαζόμενου 6ου Δημ.Σχ. τον κ. Βαγγέλη, ο οποίος κάνει τοποθετήσεις τεντών.
Αυτά όλα γίνονται τον Ιούνιο. Οι γνωστοί και οι φίλοι μου είπαν πως θα το έχουν υπόψη
τους, ο κ. Βαγγέλης μου έδωσε αμέσως ένα πολύ μεγάλο κομμάτι πανιού (πρώτη χαρά!!!) και μου είπε πως θα κοιτάξει να βρει κι αυτός γιατί τα παραγγέλνει κομμένα και τα ράβει… Αυτά τον Ιούνιο. Ηρεμία και τον Ιούλιο μέχρι που ήρθε ο Αύγουστος!! Μέσα στον Αύγουστο τα πάντα στην Ελλάδα υπολειτουργούν. Όχι όμως ο γείτονας, ο Δημήτρης!!!! Τηλεφωνικά με ενημερώνει πως βρήκε έναν τεχνίτη τεντών στη Βάρη κι έχει διαθέσιμα πολλά περισσεύματα. Επικοινωνώ με τον τεχνίτη αυτόν και με τη σειρά του μου λέει, “έλα πάρε έχω αρκετά”. Τολμώ να ρωτήσω…”να έρθω με δίτροχο;” Απαντάει…”Έλα με φορτηγό, με ό,τι και να έρθεις θα το γεμίσεις!!!!!” Αυτά στα τέλη Αυγούστου…..
Δε φαντάζεστε τι χωράει σ’ ένα Suzuki WagonR.
Έτσι λοιπόν βρέθηκα με ένα σωρό ρολλά τεντόπανων στο σπίτι. (Η φωτογραφία είναι ενδεικτική.)
Μαζί με αυτά υπήρχε και διπλωμένο το μεγάλο κομμάτι από τον κ. Βαγγέλη. Έπρεπε λοιπόν να κοπούν κάποια από αυτά σε συγκεκριμένες διαστάσεις. Επειδή δεν ήταν όλα τα πανιά ίδια χρειάστηκε, και μια επίστρωση από μίγμα ατλακόλ και νερού έτσι ώστε να μην ξεφτίζουν…
Έτσι “κόπηκαν”, μέχρι σήμερα, 150 σελίδες διάστασης 25χ45 για λόγους που ακόμα δεν θα αναφερθούν. (Έτσι κι αλλιώς χρειαζόμαστε 300+).
Ήρθε ο Σεπτέμβριος. Άνοιξαν τα σχολεία. Μπήκαμε και σε μια ελεγχόμενη ρουτίνα. Γίνεται συζήτηση για την ύπαρξη των πανιών με τους συναδέλφους. Πιθανές δημιουργικές χρήσεις από τους μαθητές. …Εμφανίζεται στο σχολείο ο κ. Βαγγέλης με μια αγκαλιά πανιά! Είμαστε πια σε ποσότητες πιο πάνω από ότι ελπίζαμε…
Φτάνουμε στις αρχές Οκτωβρίου. Έχουμε καταλήξει σε μια πιθανή κατασκευή μετά από εισήγηση των συναδέλφων της Β’ τάξης. Χρειαζόμαστε και κάτι ακόμα όμως που δεν το έχουμε. Χρειαζόμαστε άδεια κουτιά από μπάλες του τένις. Πού θα τα βρούμε; Απευθύνομαι στο Σύλλογο Γονέων του σχολείου μας. Η ίδια ιστορία…”έχετε κανέναν γνωστό που …..”. “Απάντηση ακαριαία! Ναι! κι ένα μέλος μας εργάζεται σε εγκαταστάσεις τένις.” Η κ. Πόπη κάθε φορά ερχόταν με μια σακούλα γεμάτη κουτιά στο σχολείο…
Μέσα από τις ανταλλαγές απόψεων για το πώς θα βρούμε πάρα πολλά κουτιά (θέλαμε 45, ανακαλύψαμε πως συνάδελφος του σχολείου ασχολείται με το τένις….κι άλλα κουτιά ήρθαν από εκεί!!! Ενδεικτικά, το αποτέλεσμα στη φωτογραφία…
Και πάμε στη σημερινή δράση! (καιρός ήταν, έχετε διαβάσει ένα χρονικό τεσσάρων μηνών!)
Αυτό που οι δασκάλες της Β τάξης σκέφτηκαν, ήταν πως πρέπει να συνδυαστούν διάφορα υλικά “άχρηστα” και να προκύψει με τη συμμετοχή των παιδιών φυσικά, κάτι χρήσιμο, κάτι λειτουργικό. Έτσι θα πάρουν το μήνυμα πως η δημιουργικότητα δεν είναι έτοιμη, δεν πωλείται στα καταστήματα. Όλοι τη διαθέτουμε, το θέμα είναι πώς ή πού τη διοχετεύουμε.
Είχαν συνεργαστεί μέχρι τώρα..εκπαιδευτικοί, γονείς, απλοί γνωστοί, φίλοι, τοπικοί επαγγελματίες. Τι καλύτερο! Τι πιο αποτελεσματικό και πόσο διασκεδαστικό για όλους! Θα φτιάξουμε με τα παιδιά κασετίνες! Πώς;
Θα κοπούν μικρά πανιά έτσι ώστε να “κάθονται” στο εσωτερικό του κουτιού από τα μπαλάκια του τένις. Θα ζωγραφίσει ό,τι θέλει κάθε μαθητής, ό,τι θέλει και με ό,τι υλικό θέλει…..δεν υπάρχουν δύο ίδιες κασετίνες δηλαδή, θα φέρουν τα παιδιά από τα σπίτια τους κορδόνια από σακούλες που έχουν τα καταστήματα ρούχων συνήθως. Θα τρυπηθούν τα κουτιά σε κατάλληλο σημείο έτσι ώστε να περάσει το κορδόνι και αυτό είναι όλο. Ακίνδυνα δωρεάν υλικά, καθαρή δουλειά (δεν είχε κοψίματα και ψαλίδια, το ύφασμα κόπηκε από εκπαιδευτικό όπως και το τρύπημα που για να γίνει, χρειάστηκε τρυπάνι), άμεσο αποτέλεσμα, λειτουργικό μα πάνω απ’ όλα ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ .
Δεν έκαναν μια ανακύκλωση ρουτίνας τα παιδιά, δημιούργησαν με “άχρηστα” υλικά!!!
Συνολικό κόστος; ΜΗΔΕΝ ΕΥΡΩ! Το αποτέλεσμα φαίνεται στις φωτογραφίες. Προσωπικά το αποτέλεσμα το είδα στα μάτια των παιδιών. Άξιζε! Σταματώ να γράφω εδώ, ας μιλήσουν τώρα οι φωτογραφίες των διαδικασιών και του αποτελέσματος….
